Escucho el silencio del tiempo que pasa _ escuto agora o silêncio, me quedo con él y en él, entro en las letras y en los números _ atravesso letras e números, embalo e calo _ las callo y los cuento, busco el prodígio de la relación constante _ afloro o prodígio da relação constante, a assombrosa claridade do silêncio, o encontro transparente da verdade _ el asombro cintilante de la vida ____ SOY pi & phi _


27/12/15











Eran tiempos fáciles,
sin fe,
sin incertidumbres.
Tiempos de colores,
de papel de regalo y celofán,
de olores muy ricos,
de besos y guitarras,
de vino dulce y caliente,
de frutas de mar,
de piñas tropicales,
de champagne y camisa.
Tiempos de un niño
que aún no había nacido.
Hoy,
soy creyente
(creo que Dios no existe)
y mi fe cuenta el tiempo,
como me enseñó la Navidad.



25 de Diciembre de 2006





17/12/15


~



sol e sombra 
e ainda sol - deslumbrado instante:
projeto o sol com olhos cerrados
fugaz borboleta de linho e veludo 
-


a água do rio nunca é a mesma:
corre porque desce (não por inquietação)
e sem descanso reveste
os poemas futuros


~



13/12/15




“-Yo digo que la literatura es lo esencial, lo básico. Todo lo que no sea literatura no existe. Porque, ¿dónde está la realidad? Un árbol lo es porque uno lo está nombrando. Y al nombrarlo está suscitando la imagen inventada que teníamos. Pero si no lo nombras el árbol no existe”





Francisco Ayala
Entrevista en el diario EL PAIS el 16/03/07.




“Mi lucha por la India fue, en su primer asalto, una batalla con la lengua. Comprendí que cada mundo entrañaba un misterio y que el acceso al mismo sólo lo podía facilitar la lengua. Sin conocerla, ese mundo permanecería para nosotros insondable e incomprensible, por más años que pasásemos en su interior. Más aún: descubrí una relación entre tener nombre y existir, pues cada vez que volvía al hotel me daba cuenta de que en la ciudad había visto tan solo aquello que sabía nombrar, por ejemplo recordaba una acacia pero no el árbol que crecía junto a ella, porque desconocía su nombre”





Ryszard Kapuscinski
Extraído de su libro “Viajes con Heródoto”





Amor,
llego a ti por la palabra.
Nada existe si no lo nombro
y tú concurres a mi vida
cada vez que te digo,
como una acacia y una caricia.
Pero,
del mismo modo que la poesía,
también llegas invisible,
sin que te diga mi boca,
tan real como ese poema
que nunca escribiré,
tan real como imaginarte.
Nada existe si no lo nombro,
pero tú y la poesía estáis en mí
muy por encima de la realidad,
de los árboles,
de la palabra
y sois aunque yo no os diga,
a pesar de lo que piense yo
y a pesar de toda la literatura del mundo.







12/12/15











Nuestra esperanza,
es el último sueño que soñamos despiertos.







9/12/15

~


















talvez morrer 
talvez não -
face à casual doçura anilina da
physalis miúda
bem via que
tudo 
pode acontecer 
(sem grande margem pra drama)

~


~




pastava a manhã e
depois
pastava
a tarde

doía-lhe o pescoço isolado

do acordar -
alheada fugaz nua de

palavras.




~

27/4/15













“ Namentres a xente nosa fale do ouro escondido, é que estará viva en nós a ledicia imaxinativa e seremos ainda mais ricos por soñar con tesouros que tendo tódolos tesouros do mundo nunha arca gardada. Valen mais escondidos.
Vai ún por un camiño, nos doces mediodías de outono, e choviña e parez que naquela miranda veciña brilla algo entre a herba, e ún parase, e soña cunha fada que ten na sua man un peite de ouro. Esto non fai dano a ninguén.
Na aspereza da vida cotián, soñar e necesario, e perder o tesouro dos ensoños é perder o meirande dos tesouros do mundo.
Cando eu escoito nalgunha aldea nosa falar de tesouros, coido que na nosa pobreza ainda somos ricos.”

“Tesouros Novos e Vellos”


Álvaro Cunqueiro. 1963




26/3/15



~



Yo no sé nada
Tú no sabes nada
Ud. no sabe nada
El no sabe nada
Ellos no saben nada
Ellas no saben nada
Uds. no saben nada
Nosotros no sabemos nada
La desorientación de mi generación tiene su expli-
cación en la dirección de nuestra educación,cuya
idealización de la acción, era - ¡sin discusión!-
una mistificación, en contradicción
con nuestra propensión a la me-
ditación, a la contemplación y
a la masturbación. (Gutural,
lo más guturalmente que
se pueda.) Creo que
creo en lo que creo
que no creo. Y creo
que no creo en lo
que creo que creo
«C a n t a r d e l a s r a n as»
¡Y     ¡Y      ¿A       ¿A     ¡Y       ¡Y
  su     ba       llí        llá      su       ba
   bo       jo          es           es        bo         jo
   las      las          tá?            tá?       las        las
     es        es          ¡A                 ¡A           es          es
      ca       ca            quí                    cá            ca          ca
       le        le            no                          no             le           le
         ras      ras          es                              es             ras        ras
         arri     aba         tá                                   tá            arri        aba
         ba!...    
jo!...       !...                                       !...            ba!...     jo!...



Oliverio Girondo


~

22/2/15



~ rip







Dylan Thomas, que morreu aos 39 anos, como meu pai

escreveu
d "esta carne que despedaças, este sangue
que traz a desolação nas veias"

e ali ía para escavar os profundíssimos e remanescentes laços
percorria o dia como um terço de si
parado nas intermináveis horas do anjo
que apedrejava tudo aos gritos
sufocado na universal irresolúvel agonia
dos que venderam o templo -
no tempo seu dos dias e de todos os dias
templos do comércio da matéria
absurdo como a história nua dos homens numa via sacra
muda e transfigurada pela dúvida:
em breve dali se iria
ser profeta - de todo, já não o convencia.



~

21/2/15

~







aqui era o tempo do ritual das flores

todas as flores são inventadas
pela primavera

nos dias mais
frios
tecêmo-las em nós ao longo dos braços:

cachecóis de cachemira floreados
odor e relicário
das sagradas agruras
dalgum tempo
selado.




20/2/15









El miércoles parecía miércoles.
Pedaleaba sin alegría,
como un profesional.
De repente,
la esperanza me adelantó por la izquierda.
Durante un segundo me quedé pensando
e inmediatamente la seguí.
Subimos una larga cuesta,
llaneamos un rato
y llegamos a una rotonda.
La esperanza dio la vuelta,
giró ciento ochenta grados
y desanduvo el camino.
En un momento dado,
se desvió por entre un muro y unos árboles
y desapareció.
Después la volví a ver,
a lo lejos,
difuminada por el horizonte y el mar.
Durante otro segundo me quedé pensando
e inmediatamente la perdí.
El miércoles volvió a ser lo que parecía, miércoles.
Hoy ya es viernes.

El miércoles volverá.




















~







dizia nada a dizer e
queria ver aquele lugar que de direito lhe pertencia
não fora Adão e dizia
 - (apesar de Adão)
nos ter apartado e nos ter traído


segundo as palavras prefiguradas
derrubada a força dessa pedra escrita 
convocava limpa a vozeira do dia:
 letras de sopa no poço fundo
que o seu balde abria.


~

19/2/15

















Tengo sirenas muy vivas en mí. 




Y no las soñé.










17/2/15




para a sombra concreta e intocável 
incessantemente 
descem raios codificados 


os raios acontecem por si 
atravessam o corpo 
como dardos perplexos 


reverbados duma antiga batalha









~

11/2/15




What is the use of talking! And there is no end of 
talking -





There is no end of things in the heart.

Ezra Pound

comp. Iwao Akiyama

~

10/2/15



que dizer mais sobre a agonia dos largos 
senão os fantasmas de vozes e os
raros pássaros que vêm ao engano








e fogem espavoridos nidando e colapsando 
os lamentos do mundo o soluço da espécie
no corpo em queda livre 

no corpo em livre queda 

~

9/2/15






Ando a sacar elementos do cadro, e estou quedando sen cadro.











Francisco Mantecón. Sin título, 1986. Acrílico sobre tela. Colección de la familia









Lo mínimo que puedo decir es que , a veces, me quedo sin palabras.









29/1/15

~





as casas dos meninos são transparentes

habitadas por olhos de peixes obliquados
que se movem bem no fundo do mar morto 
parado mar sonso insondável

ali abrem os peixes as asas e as janelas

abrem e fecham a boca de quem passa
e vão rodando e vão mostrando as guelras 
como bolas de sabão da cor da graça.


~
composição gráfica de Ignacio Iturria.

28/1/15










(creio que os olhos deste rapaz ainda olham por aí, algures, 
não-sim?)



~
















Muero todos los días en las palabras que escribo,
en todas aquellas voces que me nacen de las manos,
en tantas y tantas frases con las que me siento vivo
y mueren ellas conmigo sin saber a dónde vamos.


Muero por la mañana, cuando amanezco sin ecos
y nada me da la vida no siendo la respiración,
y muero en la tarde perdida, cuando no hallo los huecos
donde esconder lo que escribo, donde poner la razón.


Muero porque fin y final están entre mis palabras,
vengan de donde vengan, de dentro o del más allá
y  viven ellas en mí, naciendo con sus abracadabras
y vivo muriendo escribiendo palabras que nadie me da.



27/1/15










A veces hay lluvia lloviéndome adentro,
como si mi alma fuera un campo marrón
y en esos momentos me llueve en el centro,
porque yo no lo siento en mi corazón.


Y todo regresa al mar de la calma,
se inunda mi adentro y vuelvo a ser barro
y ahí mi costilla regresa a mi costado
y renace de ti, como de Dios, mi alma.



Sweetness



 



~

El amor es una cosa y la palabra amor es otra cosa, y sólo el alma sabe dónde las dos se encuentran. 
Juan Gelman






~

25/1/15
















a estrutura soletrava



soletrava e soluçava a estrutura oval metalizada
a rapariga caminhava perdida de Torres Vedras para trás

e todas as circunferências eram como algas
a periféricos golpes
estranguladas

havia alguma coisa de estátua e de Circe na longa alvorada 
do cair da tarde da raiz-da-tarde-espiral-calada.




~


Archivo del blog

Datos personales

DMCA.com